Malaysian Buzz

(SeaPRwire) –   Sama ada berdasarkan kisah nyata atau rekaan, sindrom Munchausen melalui wakil menarik minat orang ramai. Gambaran media dalam filem The Sixth Sense dan Sharp Objects serta liputan berita nyata mengenai pembebasan Gypsy Rose Blanchard pada Disember 2023 daripada penjara sukar untuk mengalihkan perhatian. Kes yang paling terkenal – sama ada nyata atau di dramatisasi – kerap kali merupakan kes yang paling ekstrem, tetapi sindrom Munchausen melalui wakil juga hadir dalam bentuk yang lebih halus dan sukar dikesan.

“Media sangat teruja dengan kes ini, tetapi mereka cenderung menggambarkan kes yang paling ekstrem,” kata Dr. Marc D. Feldman, ahli kehidupan terkemuka Persatuan Psikiatri Amerika dan penulis buku Dying to Be Ill: True Stories of Medical Deception.

Jadi bagaimana lebih banyak penyedia perkhidmatan kesihatan dapat membangunkan kemahiran untuk mengenal pasti bentuk penyalahgunaan perubatan kanak-kanak ini dan melaporkannya kepada pihak berkuasa yang berkenaan?

Apakah Sindrom Munchausen melalui wakil?

“Sindrom Munchausen melalui wakil ialah bentuk penganiayaan di mana penjaga menipu, melebih-lebihkan atau menyebabkan penyakit pada orang lain. Biasanya, penjaga ialah ibu, dan mangsa ialah anaknya,” kata Feldman.

Walaupun penipuan ini mungkin menghasilkan faedah nyata – seperti wang kurniaan cacat atau ubat-ubatan opioid yang kemudiannya disalahgunakan oleh penjaga – motivasi utama pelakunya biasanya perhatian, menurut Mary Sanders, profesor psikologi klinikal di Sekolah Perubatan Stanford University.

Anda mungkin mendengar jenis penganiayaan ini disebut dengan pelbagai nama. Walaupun dahulu ia terutamanya dirujuk sebagai Sindrom Munchausen melalui wakil, ramai pakar kini mengeluarkan perkataan “sindrom” kerana ia membayangkan terdapat senarai semak untuk mendiagnosis pelaku. Terdapat beberapa persamaan di antara penjaga yang menyeksa jenis penganiayaan ini, tetapi semua tidak semestinya memenuhi kriteria yang sama, kata Sanders.

Semakin lama, fenomena ini dirujuk sebagai penganiayaan Munchausen melalui wakil (MBP) untuk menekankan kesan negatifnya ke atas mangsa atau jenis penganiayaan kanak-kanak perubatan, kata Brenda Bursch, profesor psikiatri klinikal dan sains biobehavioral dan pediatrik di Sekolah Perubatan David Geffen UCLA.

“Penganiayaan kanak-kanak perubatan” tidak menentukan mengapa penjaga melebih-lebihkan rawatan kanak-kanak, jelas Sanders. Tetapi jika penjaga secara sengaja memberikan maklumat palsu mengenai penyakit kanak-kanak, mereka juga dikatakan mengalami gangguan faktor yang dikenakan ke atas orang lain (FDIA), mengikut perubahan yang dibuat dalam edisi kelima Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, leksikon diagnosis kesihatan mental.

“Dahulu, membuat diagnosis sindrom Munchausen melalui wakil adalah sukar kerana memahami motivasi penjaga merupakan sebahagian daripada takrifan,” kata pakar kanak-kanak yang disalahguna Dr. Amy Gavril, bekas ahli Majlis Kanak-kanak yang Disalahguna dan Kekejaman Akademi Perubatan Amerika dan profesor madya di Sekolah Perubatan Universiti West Virginia.

Pakar percaya bentuk penganiayaan ini sangat tidak dilaporkan kerana sukar dikenal pasti. Kadar kejadian rasmi ialah kira-kira 0.5 hingga 2.0 kes setiap 100,000 kanak-kanak bawah umur 16 tahun, mengikut laporan Pediatrics 2013, tetapi mungkin jauh lebih serius daripada itu.

“Pendapat saya ialah ia sangat kurang dikenal pasti oleh doktor kerana kebanyakan mereka belum pernah mendengar istilah penganiayaan Munchausen atau penganiayaan kanak-kanak perubatan, atau mereka tidak benar-benar tahu apa ia,” kata Feldman. “Anda tidak dapat mendiagnosis sesuatu yang tidak difahami atau belum pernah didengari.”

Penipuan adalah inti kepada sindrom Munchausen melalui wakil

“Jika ibu benar-benar cuba menipu, mereka akan terlepas selama beberapa lama,” kata Sanders.

Untuk terlepas selama mungkin, penjaga sering menukar amalan perubatan sebelum penyedia perkhidmatan kesihatan sempat curiga, kata Feldman. Tetapi walaupun pakar berkelayakan juga boleh mengalami kesukaran mengenal pasti penganiayaan MBP.

“Asasnya ialah pemalsuan, dan sangat sukar untuk mengenal pasti bila penjaga tidak memberitahu kebenaran kerana kami dilatih untuk mendengar dan mengambil serius apa yang dikatakan penjaga kanak-kanak,” kata Gavril.

“Saya pernah berhadapan dengan seorang ibu yang mengatakan anaknya dilahirkan prematang pada 4 paun 3 ons. Tetapi apabila saya dapatkan rekod kelahiran, ia menyatakan 8 paun, jadi ini jelas pemalsuan,” kata Sanders.

Pelbagai petunjuk merah

Penganiayaan MBP kekal membingungkan penyedia perkhidmatan kesihatan, profesional undang-undang dan orang ramai, menurut artikel kajian 2020 dalam Annals of Pediatrics & Child Health yang ditulis oleh Bursch. Tetapi ini bukan salah mana-mana doktor atau kepakaran; ini merupakan masalah dengan sistem pendidikan perubatan dan kebajikan kanak-kanak. “Kebanyakan pengamal kurang latihan dan panduan yang diperlukan untuk melindungi mangsa MBP secara profesional, beretika dan berkemahiran,” tulis beliau.

Walaupun tanpa latihan intensif, bagaimanapun, ia mungkin untuk menjadi lebih prihatin terhadap petunjuk merah, yang paling biasa ialah ketidakseragaman. “Anda meninjau ketidaksesuaian antara apa yang diberitahu berlaku kepada kanak-kanak dengan apa yang dilihat secara objektif,” kata Gavril. “Ia adalah ketidakseragaman berterusan daripada gejala khusus” yang menimbulkan syak wasangka, tambah beliau, kerana penjaga mungkin mendakwa pelbagai masalah perubatan yang menimpa kanak-kanak.

Pelaku sindrom Munchausen melalui wakil sering sangat terlibat dalam rawatan perubatan kanak-kanak. Mereka mungkin aktif dalam pertubuhan penyokong untuk keadaan jarang yang dikatakan melanda kanak-kanak, atau mereka mungkin cuba berlaku seolah-olah kawan anda sebagai doktor kanak-kanak, kata Sanders.

Tanda lain yang jelas ialah jika gejala reda apabila kanak-kanak dipisahkan daripada penjaga yang menganiaya. “Saya sering mendengar daripada bapa yang berkata, ‘Mantan isteri saya menyajikan anak saya sebagai autistik, tetapi apabila bersama saya semasa cuti, dia baik-baik saja,’ atau ‘Had kanak-kanak saya terhadkan secara teruk dan dikenakan oleh ibunya. Apabila bersama saya, dia makan apa sahaja yang dia mahu.’ Maklumat sebegini sangat bernilai,” kata Feldman.

Satu artikel 2007 dalam Pediatrics daripada Majlis Kanak-kanak yang Disalahguna dan Kekejaman Akademi Perubatan Amerika mencadangkan pengamal klinikal tanya diri tiga soalan berikut untuk membantu menentukan sama ada kanak-kanak mungkin mangsa penganiayaan MBP:

• Adakah sejarah, tanda-tanda dan gejala penyakit boleh dipercayai?
• Adakah kanak-kanak menerima rawatan perubatan yang tidak perlu dan membahayakan atau berpotensi membahayakan?
• Jika ya, siapa yang memulakan penilaian dan rawatan?

Sebarang syak wasangka cukup untuk melaporkan

Pakar perubatan adalah . Tetapi ini tidak bermakna doktor perlu yakin dengan apa yang dilihat. “Anda tidak perlu pasti penganiayaan ini berlaku. Jika anda mempunyai syak wasangka munasabah, ia bukan pilihan; anda adalah pemberi maklumat yang ditetapkan,” kata Sanders.

Walaupun begitu, tidak lazim bagi Feldman “bertemu kes di mana 20 pakar kanak-kanak dikonsultasi dalam kes yang sangat jelas penganiayaan, dan tiada seorang pun mendokumenkan sebarang syak wasangka penganiayaan.”

“Semakin lama tidak didiagnosis, semakin besar kemungkinan kesan kekal atau teruk akan berlaku kepada kanak-kanak,” kata Gavril.

Pakar kanak-kanak dan penyedia perkhidmatan kesihatan mental mungkin paling berkemungkinan menyedari sesuatu yang luar biasa. Tetapi setiap pengamal seharusnya sekurang-kurangnya mengetahui kemungkinan penganiayaan MBP kerana mangsa sering menukar pelbagai pakar istimewa, seperti gastroenterologi, neurologi kanak-kanak dan pakar penyakit berjangkit, kata Gavril.

Terlalu sering, tenaga kerja kesihatan “sedikit takut mendokumenkan kebimbangan mereka kerana takut saman, dan mereka bimbang ia akan menjadi provokatif i