Malaysian Buzz

(SeaPRwire) –   Saya baru saha meninggalkan Amerika Syarikat apabila saya menerima panggilan itu. Ia Januari 2004, dan selepas semester mengaji kesusasteraan di Itali, saya berada jauh secara mental dan geografi daripada ibu dan adik lelaki saya yang berusia 15 tahun. Saya masih berfikir dalam bahasa Itali apabila saya menerima panggilan daripada kawan keluarga. Kawan itu memberitahu saya bahawa ibu saya telah membakar rumahnya, dan kini ditahan di penjara daerah atas tuduhan pembakaran Feloni.

Berbagai-bagai soalan berputar-putar dalam fikiran saya, tetapi dalam keadaan terkejut, yang saya katakan hanyalah: “Anda tidak boleh membakar rumah sendiri?”

Kawan ibu saya tergelak, menyingkirkan keabsurdan soalan itu. “Tidak sayang,” katanya lembut. “Nyatanya, itu adalah Feloni.” Saya hanya beberapa hari lagi akan memulakan semester terakhir di kolej, tetapi saya menghantar emel kepada profesor saya, terbang pulang, dan menjemput adik lelaki saya tepat pada waktu lawatan.

Di bilik lawatan, ketiga-tiga kami duduk lesu di kerusi cangkerang di sebelah dinding kaca pembatas, telefon genggam menempel di telinga masing-masing, bergantian antara kekeliruan dan kesedihan apabila ibu saya menceritakan apa yang berlaku. Dalam keadaan tidak sedar, beliau telah membakar rumah itu, tetapi apabila terbakar, beliau menjadi sedar. Menyedari apa yang telah dilakukannya, beliau menghubungi bomba dan berlari keluar dari rumah. Beliau menunggu di halaman apabila mereka tiba. Tetapi bukannya diberi rawatan, beliau dibawa ke kereta polis dan dibawa 20 minit ke penjara daerah, di mana beliau segera didaftarkan.

Apa yang diperlukannya ialah rawatan kesihatan mental; yang diterimanya ialah sel.

Cerita beliau tidak langka. Satu laporan Mac 2024 mengenai wanita dan penjara mendapati bahawa 80% wanita di penjara negeri ialah ibu, kebanyakannya penjaga utama; dan bahawa 76% wanita mempunyai masalah kesihatan mental masa lalu atau semasa, kadar yang jauh lebih tinggi berbanding lelaki dalam demografi yang sama. Dalam beberapa dekad kebelakangan ini, penjaraan wanita telah berkembang pada kadar dua kali ganda lelaki.

Terdapat hipokrasi dalam cara kita melayani ibu: Apabila Hari Ibu menghampiri dan kita bersiap untuk memberikan bunga dan ucapan Hallmark kepada tokoh ibu, kita memuliakan, malah memuja ibu secara budaya. Tetapi ibu tunggal masih diberi stigma—dalam dasar dan ideologi. Ramai ibu, terutamanya ibu tunggal yang hidup dalam kemiskinan atau dengan sedikit jaringan keselamatan atau masyarakat untuk menyokong mereka, tidak melaporkan tanda-tanda amaran, atau bahkan krisis apabila mereka mengalaminya, kerana takut kehilangan anak-anak mereka. Meminta bantuan membawa kos—dan seringkali hanya terlalu berbahaya.

Kemudian, saya akan memahami bahawa apa yang dialami ibu saya pada hari itu ialah kejutan psikotik. Ia tidak berlaku semalaman. Terdapat tanda-tanda. Selama bertahun-tahun, dekad malah. Sebenarnya, pada usia 20 tahun, beliau pernah mengalami kejutan serupa yang menyebabkannya dirawat di hospital selama berbulan-bulan. Menjelang saya dan adik lelaki saya lahir, beliau cukup stabil untuk bergerak di alam sekitar dengan bebas—kulit putih, cantik secara konvensional, berpendidikan, dan mempunyai sedikit sifat asli yang menarik. Beliau lebih menginginkan menjadi ibu berbanding apa-apa dan sering memberi keutamaan kebebasan dan hak untuk membesarkan kami berbanding kestabilan, memilih bekerja kurang supaya dapat berada di rumah bersama kami, dan seringkali berpindah.

Menanggung tanggungjawab seorang ibu sendirian adalah berat, tetapi di Amerika Syarikat, ibu tunggal, yang menampilkan diri sebagai wanita, atau bukan binari menanggung jangkaan yang berbeza berbanding bapa atau yang menampilkan diri sebagai lelaki. Mereka mengalami kadar tekanan psikologi yang lebih tinggi, kerap disebabkan oleh kewangan. Dan mereka difahami berbeza. Satu kajian menjejaki sikap Amerika terhadap ibu tunggal. Pada 2018, apabila ditanya sama ada wanita membesarkan anak sendirian itu buruk bagi masyarakat, 40% berkata ya. Pada 2021, ia menjadi 47%. Kecil, tetapi tidak tidak signifikan apabila hak abortus dicabut pada kadar yang menakjubkan.

Kerajaan yang memaksa orang ke dalam ibu bapa dan menindas mereka apabila meminta bantuan ketika berjuang adalah jalan buntu tanpa jalan keluar, dan bagi sesetengah orang, ia bukan saha U-turn tetapi kemungkinan penjara yang menanti—risiko yang sangat ditingkatkan oleh kelas dan kaum.

Menurut laporan PPI, 2.6 juta kanak-kanak pernah mempunyai ibu bapa di penjara atau penjara. Imej ibu saya memakai baju penjara jingga rasmi terasa tidak sepadan, tetapi bagi banyak keluarga ia merupakan hasil tidak diingini hidup dalam sistem yang mengkriminalisasikan kemiskinan. Satu kajian HRW dan ACLU mengenai impak pemisahan keluarga mendapati keluarga yang hidup dalam kemiskinan “sering tidak mempunyai akses terhad, atau tiada akses kepada sumber, perkhidmatan, dan sokongan sosial untuk jenis isu yang banyak ibu bapa berjuang dengannya, seperti kesihatan mental, hubungan, perkhidmatan untuk kanak-kanak kurang upaya, atau menangani isu tingkah laku.”

Ibu saya memberitahu saya bahawa ketika saya masih kecil, beliau pernah mengambil bahagian dalam perkhidmatan kaunseling percuma daripada agensi kerajaan, dan tidak lama selepas itu, menerima lawatan rumah dari Perkhidmatan Perlindungan Kanak-Kanak. Beliau tidak pernah bercakap dengan sesiapa selepas itu. Ibu yang mempunyai kesedaran untuk mengenal pasti tanda-tanda amaran dalam diri mereka sepatutnya diberi sokongan dan bukannya dihukum. Tetapi sistem tidak bersedia menilai situasi ini dengan teliti. Malah, kajian HRW/ACLU mendapati bahawa ramai pegawai kebajikan kanak-kanak, agensi bertanggungjawab melaporkan anggapan kecuaian, tidak mempunyai latihan kesihatan mental langsung.

Kanak-kanak mesti dilindungi. Tetapi dengan menghapuskan keupayaan ibu mendapatkan bantuan dan mengekalkan anak-anak pada masa yang sama, kita meletakkan masyarakat kurang berada dalam risiko lebih tinggi kehilangan anak-anak mereka selama-lamanya. Dengan cara itu, ibu saya, seperti banyak orang lain, membahayakan kami dan dirinya sendiri demi melindungi persatuan keluarga kami.

Selepas tiga bulan, beliau dibebaskan atas apa yang dipanggil penghakiman tertunda, keputusan yang menyatakan jika beliau menghadiri kaunseling yang ditetapkan dan tidak terlibat dalam masalah undang-undang selama tiga tahun, rekodnya akan dipadam. Beliau tidak pernah dituduh sebelum ini, jadi sangat tidak mungkin berlaku sekali lagi. Tetapi jika untuk sebab apa pun itu berlaku, ibu saya akan dikenakan rekod jenayah kerana kejutan mental. Dan dengan rekod jenayah, beliau akan kurang mampu mencari pekerjaan, meningkatkan kemungkinan kemiskinan berterusan, dan ancaman pengulangan, dengan itu meneruskan kitaran hukuman tanpa penghujung.

Sayangnya, beliau meninggal dunia disebabkan oleh sebab yang tidak berkaitan sebelum tamat tempoh tiga tahun itu.

Hari ini, ibu saya sudah meninggal hampir 20 tahun. Tetapi setiap tahun, pada masa ini, saya bertanya-tanya bagaimana jika beliau diberikan rawatan yang perlu tanpa ancaman hak ibu bapa. Saya bertanya-tanya bagaimana jika kita memfokuskan campuran rawatan dan sokongan berbanding langkah-langkah hukuman. Apa jadi jika kita menganggap ibu dengan cara terbaik dahulu? Kebanyakannya, saya bertanya bagaimana kita boleh membantu ibu yang menghidap penyakit mental mengekalkan keluarga mereka utuh.

Saya tahu terdapat banyak pendapat dan tiada penyelesaian mudah di sini. Bahawa untuk bergerak jauh dari hukuman dan mengarah ke arah kasih sayang dan kekompleksan membutuhkan bukan saha perubahan dasar besar-besaran, tetapi perubahan budaya besar-besaran dalam cara kita memahami keluarga dan apa yang dimaksudkan melindungi kesuciannya dan kesihatannya. Tetapi apabila kita bercakap tentang siapa yang layak mendapat bantuan, kita perlu mempertimbangkan kos meminta. Harga tidak sama bagi semua.