Malaysian Buzz

(SeaPRwire) –   Saya telah menghabiskan dekad mendengar kanak-kanak—di pusat perlindungan sempadan, daerah lampu merah, kem pelarian, dan sudut-sudut tenang dunia di mana perlindungan seringkali adalah harapan yang dibisikkan. Suara mereka telah mengajar saya untuk memerhatikan bukan sahaja apa yang dikatakan oleh undang-undang, tetapi apa yang dilakukannya. Terutamanya apabila undang-undang melupakan apa ertinya menjadi seorang kanak-kanak.

Di Amerika Syarikat hari ini, dasar imigresen bukan sahaja membentuk sempadan. Ia membentuk zaman kanak-kanak itu sendiri. Dengan senyap dan berterusan, seni bina penguatkuasaan telah beralih ke dalam—ke dalam rumah, bilik darjah, klinik, dan pusat perlindungan. Kanak-kanak, yang pernah dilindungi sebagai kategori istimewa di bawah undang-undang, kini ditarik ke dalam sistem pengawasan dan penahanan. Ada yang bersendirian; yang lain hidup dengan ketakutan yang semakin meningkat bahawa dengan bersama ibu bapa mereka, mereka mungkin kehilangan mereka.

Sejak Januari, perintah eksekutif baharu dan memo penguatkuasaan telah mengubah sistem imigresen A.S. Apa yang muncul adalah rangka kerja di mana kanak-kanak bukan sahaja diabaikan, tetapi diguna semula—sebagai alat penguatkuasaan. 

ICE kini mempunyai akses kepada maklumat yang dikumpul oleh Office of Refugee Resettlement daripada rangkaian pusat perlindungannya—maklumat yang termasuk nama dan lokasi orang dewasa yang tampil ke hadapan untuk menaja kanak-kanak. Orang dewasa tersebut, yang seringkali ibu bapa, adik-beradik, atau datuk nenek, kemudian diambil cap jari, diuji DNA dan kadang-kadang ditahan. Bagi kebanyakan keluarga, tindakan menuntut seorang kanak-kanak kini membawa risiko deportasi.

Akibatnya, penaja menarik diri. Kanak-kanak menunggu lebih lama di pusat perlindungan. Sesetengah kanak-kanak, tanpa sesiapa yang sanggup tampil untuk menjaga mereka, terbiar. Mereka tidak lagi dilihat sebagai kanak-kanak yang memerlukan penjagaan, tetapi sebagai hubungan kepada orang dewasa yang tidak sah. 

Memo dalaman ICE, yang bertajuk , membenarkan tindakan ini sebagai sebahagian daripada strategi untuk mencegah pemerdagangan. Tetapi setelah menasihati Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu mengenai rangka kerja anti-pemerdagangan, membantu menyelamatkan gadis-gadis dari rumah pelacuran di India, dan mengajar subjek ini di New York University, saya boleh katakan, ini bukan cara kita mencegah pemerdagangan. Ini adalah cara kita mencipta syarat-syarat untuknya.

Kanak-kanak yang telah melarikan diri dari bahaya, penderaan, perang, pemerdagangan seks, atau buruh paksa, sering tiba di A.S. dengan berpegang pada harapan keselamatan. Apabila mereka mengetahui bahawa tampil ke hadapan boleh mendedahkan ibu bapa atau saudara-mara mereka, ramai yang hilang ke dalam bayangan. 

Mereka berhenti sekolah. Mereka berhenti pergi ke taman, klinik, dan perpustakaan. Mereka berhenti meminta bantuan. Terputus dari perkhidmatan dan orang dewasa yang dipercayai, mereka terlepas dari radar, ke dalam pekerjaan di bawah tanah, perumahan yang dieksploitasi, dan ekonomi sara hidup.

Kanak-kanak yang terasing, dinafikan bantuan undang-undang, dan dipisahkan daripada penjagaan keluarga tidak dilindungi daripada pemerdagangan; mereka dipersiapkan untuknya.

Keadaan yang telah kita ciptakan, berbulan-bulan di pusat perlindungan, ketakutan untuk menuntut penaja, kehilangan sekolah dan keselamatan, tidak menghalang pemangsa. Ia menjemput mereka. Dalam beberapa kes, deportasi menghantar kanak-kanak terus kembali ke tangan pemerdagang yang mereka larikan.

Lebih daripada kanak-kanak tanpa ditemani telah memasuki A.S. sejak 2019. Kisah mereka berbeza-beza. Ada yang melarikan diri dari keganasan geng atau buruh paksa, ada pula yang datang untuk bersatu semula dengan ibu bapa yang sudah berada di sini. Tetapi apa yang mereka kongsi ialah sistem undang-undang yang, semakin, memperlakukan mereka sebagai risiko daripada pelarian. 

Dalam beberapa bulan kebelakangan ini, . Kanak-kanak kini kekal dalam tahanan persekutuan selama purata tujuh bulan, sementara saudara-mara menimbang bahaya untuk tampil ke hadapan.

Pada Februari, pembiayaan bantuan undang-undang untuk kanak-kanak tanpa ditemani telah secara ringkas . Puluhan ribu kanak-kanak ditinggalkan tanpa peguam. Walaupun perkhidmatan disambung semula, gangguan itu berlarutan. Tarikh mahkamah yang terlepas, yang dulunya halangan birokrasi, kini cukup untuk mencetuskan perintah deportasi. Kanak-kanak, ramai yang tidak bertutur Bahasa Inggeris atau memahami proses itu, dibiarkan tanpa wakil, tidak dilihat, dan tidak dilindungi.

Sistem ini tidak hanya mempengaruhi mereka yang tiba tanpa ditemani. Ia melontarkan bayangan ke atas berjuta-juta kanak-kanak yang sudah berada di sini.

Hari ini, 18 juta kanak-kanak Amerika, , tinggal di isi rumah dengan sekurang-kurangnya seorang ibu bapa imigran. Ramai daripada ibu bapa tersebut mungkin tidak mempunyai status undang-undang, walaupun mereka telah tinggal di A.S. selama berdekad-dekad. Mereka membesarkan kanak-kanak yang melafazkan Ikrar Kesetiaan, bermain Liga Kecil, dan memenangi pertandingan ejaan sekolah menengah. Tetapi kanak-kanak ini kini hidup dengan ketakutan berganda: bahawa negara yang mereka panggil rumah mungkin tidak melindungi mereka. Bahawa kehadiran mereka mungkin membawa mudarat kepada orang yang paling mereka sayangi.

Perintah eksekutif baru-baru ini berusaha untuk membatalkan untuk kanak-kanak ibu bapa tanpa dokumen atau yang tinggal sementara. Walaupun disekat oleh mahkamah, isyaratnya jelas: bahkan mereka yang dilahirkan di sini mungkin tidak lagi selamat.

Ia tidak semestinya begini. Undang-undang A.S. sudah mengandungi prinsip-prinsip yang diperlukan untuk melindungi kanak-kanak: proses wajar, perpaduan keluarga, kepentingan terbaik kanak-kanak. Tetapi prinsip-prinsip itu hanya penting apabila ia diamalkan dalam dasar, di mahkamah, dan di rumah.

Apabila kita memperlakukan kanak-kanak sebagai ancaman, kita mengajar mereka untuk takut akan penjagaan. Apabila kita memperlakukan keluarga mereka sebagai liabiliti, kita meleraikan hubungan yang memberi kekuatan kepada kanak-kanak. Apa yang hilang dalam sistem ini bukan hanya keselamatan. Ia adalah perasaan diakui oleh komuniti, oleh negara, oleh idea bahawa nilai seorang kanak-kanak tidak diukur oleh dokumen mereka, tetapi oleh kehadiran mereka.

Kanak-kanak bukanlah alat penguatkuasaan. Mereka bukan risiko untuk diurus atau titik data untuk dieksploitasi. Mereka adalah kanak-kanak. Dan dengan melupakan itu, kita berisiko kehilangan sesuatu yang jauh lebih besar daripada perbahasan dasar. Kita berisiko kehilangan siapa diri kita.