Malaysian Buzz

(SeaPRwire) –   Pada tahun 2019, New York meluluskan Akta Mangsa Kanak-kanak, undang-undang yang mengubah tempoh kemampuan undang-undang bagi mangsa-mangsa penderaan seks kanak-kanak, memanjangkan had umur sivil daripada 23 ke 55 tahun. Bagi mangsa-mangsa yang telah melepasi tempoh tersebut, undang-undang membenarkan jendela peninjauan setahun, sementara menghapuskan tempoh kemampuan undang-undang untuk memberikan peluang kedua kepada mangsa kanak-kanak untuk mendapatkan keadilan sivil, yang berkuatkuasa pada Ogos 2019 dan pada asalnya dijangka berakhir pada Ogos 2020.

Sebab jendela peninjauan itu dicipta adalah disebabkan kesan-kesan memburukkan penderaan seks kanak-kanak yang menyukarkan melaporkan jenayah tersebut. Jika pernah berlaku, pelaporan tidak mungkin berlaku begitu selepas berusia 18 tahun. Tetapi jangka masa kecil juga menguntungkan jenis-jenis mangsa kanak-kanak tertentu. Dengan hanya setahun, firma-firma undang-undang lebih menyukai kes-kes tindakan kelas, dan mangsa-mangsa perlu membuat keputusan tergesa-gesa yang belum diuji. Jika kes anda sedikit berbeza daripada norma, seringkali anda terpaksa mencari cara-cara lain untuk mendapatkan keadilan. Sebaliknya anda akan dibiarkan tanpa keadilan selama-lamanya.

Selepas saya berusia 23 tahun, saya pergi ke balai polis dalam cubaan untuk mendapatkan keadilan atas penyeludupan saya ketika remaja di New York. Saya pernah dihubungi melalui Myspace ketika saya berusia 14 tahun oleh seorang lelaki berusia 18 tahun yang akan menggunakan dadah dan meliwat saya. Beliau juga akan mencari lelaki-lelaki lebih tua melalui Craigslist untuk melakukan perkara yang sama kepada saya, dan mereka akan membayar beliau dengan wang tunai atau dadah. Ini berterusan sehingga saya berusia 17 tahun apabila saya mula kelihatan terlalu tua dan akan melawan balik. Saya takut kepada lelaki itu, tidak dapat memahami apa yang berlaku kepada saya, dan cuba membunuh diri apabila saya berusia 17 tahun. Kemudian, saya berpindah ke San Diego apabila saya berusia 18 tahun, bergolak antara hari-hari pantai cerah dan mimpi buruk malam, sekali mencincang pergelangan tangan saya selepas tempoh mimpi buruk.

Akhirnya, saya mengalami kejatuhan besar apabila saya berusia 22 tahun pada tahun 2014, dan saya tidak dapat menyimpan rahsia apa yang berlaku kepada saya lagi.

Berikutan kejatuhan itu, saya memanggil polis di rumah zaman kanak-kanak saya dan melaporkan apa yang berlaku kepada saya hampir sepuluh tahun sebelumnya. Maklumat itu dirujuk kepada detektif, dan saya memandu ke balai polis dalam Honda Element saya, gementar ketika saya menceritakan apa yang saya ingat. Sudah enam tahun sejak kali terakhir saya disalahgunakan, dan masih saya hanya dapat memberitahu detektif tentang beberapa butiran terpencil tanpa perlu berhenti. Masalahnya ialah butiran yang saya berikan menggariskan jenayah-jenayah yang saya tidak layak lagi mendapat keadilan. Saya terlalu tua. Saya pernah menjadi mangsa kanak-kanak. Detektif itu bercanda kepada saya bahawa beliau mengharapkan beliau meletakkan wayar kepada saya supaya mereka dapat mendapatkan lebih maklumat yang mungkin membawa kepada penangkapan.

Pada tahun 2018, saya menerima rawatan untuk PTSD Kompleks di Pusat Rawatan Mangsa Jenayah. Pengesahan itu menjelaskan tahun-tahun berulang yang misterius saya alami selepas tahun-tahun remaja yang ganas. Sebahagian daripada masalah saya ialah bahawa saya tidak memberitahu orang lain apa yang berlaku kepada saya, jadi tiada pakar-pakar melihat bagaimana saya bertindak berdasarkan fakta-fakta. Orang merujuk kepada disosiasi sebagai mengatasi badan anda, tetapi saya mengalami fenomena ini sebagai mabuk tiba-tiba, seperti mengambil ambien atau benadryl. Walaupun ingatan balik mengandungi imej yang tidak diingini, apa yang sebenarnya berlaku kepada saya ialah tiba-tiba merasa seolah-olah saya kembali ke bilik-bilik di mana saya dilakukan liwat. Saya kekal sama; bilik itu berubah. Semua ini mengaburi masa, dan untuk sembuh daripada ini, anda belajar teknik-teknik untuk memisahkan garis masa, cara-cara untuk mengekalkan masa lalu masa lalu dan diri anda di masa kini. Anda belajar bagaimana untuk menjaga diri anda selamat dan mengingatkan diri anda tentang fakta itu.

Apabila saya mengetahui bahawa New York akan meluluskan Akta Mangsa Kanak-kanak, saya menyediakan dengan menentukan apa yang ingin saya lakukan, yang bermakna memaklumkan beberapa ahli keluarga dan kawan saya apa yang berlaku kepada saya sebagai remaja, atau membahagikan dan menyimpan rahsia daripada mereka yang saya pedulikan. Ini bermakna saya fikir tanpa henti tentang penderaan itu, yang memperburuk hari-hari saya dengan lebih banyak ingatan balik, melaksanakan kitaran harian tekanan tinggi diikuti keletihan katatonik dan kemudian mencari cara-cara meredakan fikiran.

Mengingat saya hanya mempunyai masa setahun untuk mencuba jenis keadilan ini, segala-galanya bergerak pada kelajuan hiper. Saya tidak mempunyai masa untuk membazir.

Saya mempunyai sedikit pengalaman dengan sistem undang-undang, dan proses memperoleh guaman sebagai seseorang tanpa wang di New York bermakna saya perlu terlebih dahulu melalui Pertubuhan Guaman Mangsa Jenayah Kebangsaan, sebuah pertubuhan yang merujuk mangsa-mangsa ke peguam-peguam, yang akan mengambil mesyuarat pada kadar ditetapkan yang dikurangkan. Saya menceritakan kisah saya kepada orang yang mengambil maklumat di telefon, dan kemudian mereka menghubungi saya melalui emel ke tiga pejabat undang-undang, yang kemudian saya perlu hubungi sendiri. Saya menghantar emel kepada pejabat-pejabat undang-undang itu, yang kemudian peguam-peguam muda akan memanggil saya untuk meminta butiran tentang kes saya, dan saya meringkaskan kepada orang asing momen-momen paling mengejutkan dan ganas dalam hidup saya. Kemudian, pada hari itu atau seterusnya, mereka akan meminta maklumat lanjut atau meminta maaf kepada saya untuk memberitahu saya bahawa mereka tidak dapat mengambil kes saya.

Mereka memberitahu saya bahawa saman-saman yang menarik minat mereka ialah tindakan kelas terhadap institusi seperti gereja atau pengakap—atau kes-kes yang melibatkan orang terkenal atau sangat kaya, untuk tujuan insurans. Saya dilakukan liwat oleh orang kaya, tetapi tidak cukup kaya, dan walaupun begitu, penderaan seks itu tidak berlaku di tempat yang insurans akan menampung harga ideal. Saya ditargetkan dan kurang beruntung untuk apa yang berlaku kepada saya sebagai remaja, dan kemudian kurang beruntung banyak tahun kemudian untuk cara di mana ia berlaku.

Peguam-peguam itu, yang merasa kesal, memberitahu saya untuk terus mencari.

Saya tidak mahu tempoh ini berakhir dengan sia-sia. Ingatkan bahawa detektif itu bercanda tentang saya memakai wayar, saya menyimpulkan bahawa mungkin sesuatu akan berlaku jika saya dapat mendapatkan salah seorang pendera untuk mengaku. Saya memuat turun aplikasi temu janji gay dan menukar lokasi saya untuk mencari salah seorang lelaki yang rumahnya pernah saya lawati, dan saya mendapati wajahnya dalam grid. Saya berikan nombor saya dan kemudian merekod perbualan kami sebagai saya gementar. Beliau mengakui membayar untuk meliwat dan menyiksa saya ketika saya lebih muda.

Apabila perbualan itu berakhir, saya menghantar emel kepada detektif dari kes saya dengan rakaman itu, dan kemudian kami bertemu di ibu pejabat FBI, di mana saya memberikan bukti baru saya dan cuba sekali lagi bergerak ke hadapan dengan hidup saya. Jendela peninjauan akan berakhir tidak lama lagi, dan saya berharap memasuki zaman yang lebih senyap. Tetapi kemudian New York memanjangkan jendela peninjauan selama setahun lagi. Mereka menyatakan COVID-19. Walaupun ini baik untuk dunia, ia kelihatan bertentangan dengan logik mereka bahawa jendela peninjauan ini perlu pendek dan cepat supaya kes-kes dapat dipelihara, dan ia membuat undang-undang itu kelihatan seolah-olah ia melayani orang lain selain mangsa-mangsa.

Jika semua mangsa-mangsa akan datang dari tahun 2019 akan mempunyai dekad masa untuk melaporkan jenayah mereka, mengapa saya hanya mendapat setahun lagi? Akta Mangsa Kanak-kanak sebahagiannya hebat kerana apa yang dilakukannya untuk mangsa-mangsa masa depan, tetapi saya juga mula berasa seolah-olah ia menghukum saya. Logiknya tidak menambah. Kitaran itu kelihatan seolah-olah tidak memikirkan bagaimana mengakhiri dan memulakan, memanjangkan dan mencipta hierarki akan memberi kesan kepada mangsa-mangsa. Kini undang-undang itu juga berfungsi sebagai daya paksaan rawak yang mengganggu.

Pada Ogos 2023, saya membaca laporan dalam berita tempatan bahawa pembuat undang-undang sedang mempertimbangkan memperbaharui jendela peninjauan pada 2024. Ini sekali lagi membuktikan bahawa logik undang-undang tunggal setahun itu palsu. Anda tidak boleh mempunyai beberapa tarikh tamat, dan kemudian terus memberitahu saya bahawa ia akan baik untuk setahun lagi. Mangsa kanak-kanak masa lalu mesti mengekalkan hak yang sama seperti mangsa-mangsa masa depan. Jika tidak, akan wujud kelas mangsa yang berbeza, di mana mangsa-mangsa yang melibatkan syarikat-syarikat dan insurans akan mempunyai akses keadilan yang lebih mudah dan kemungkinan hasil penyelesaian yang lebih tinggi, dan kemudian orang-orang seperti saya, di mana kes-kes kita lebih rumit tanpa pendera terkenal atau liputan insurans utama, tidak akan mendapat jenis keputusan yang sama.

Dengan menghapuskan statut kemampuan sepenuhnya, firma-firma undang-undang akan mempunyai masa untuk menentukan bagaimana untuk memperjuangkan kes-kes kami dengan betul dan mempunyai lebih banyak insentif untuk membantu kami. Jika kita terus dipaksa ke dalam kitaran pendek ini, maka kita tidak hanya akan dianiaya oleh pendera kami, tetapi juga oleh orang-orang yang cuba membantu kami.