Malaysian Buzz

(SeaPRwire) –   Beberapa minggu sebelum dia dibunuh oleh serangan udara Israel, penyair Palestina Refaat Alareer berkongsi puisi tahun 2011 nya If I Must Die. “If I must die/you must live/to tell my story,” baca puisi itu.

Persona itu kemudian menjemput pembaca membuat dan terbangkan layang-layang putih untuk mengenanginya, supaya kanak-kanak di Gaza, yang hanya mengenal kesengsaraan, “melihat layang-layang, layang-layang yang kamu buat itu, terbang tinggi di atas/dan berfikir untuk seketika malaikat ada di sana/membawa kembali cinta.”

Sejak kematiannya di Utara Gaza pada 6 Disember, kata-katanya telah mengambil makna baru—bukan sahaja kerana bagaimana ia menangkap pengalaman orang awam, tetapi juga kerana bagaimana ia berfungsi sebagai eulogi yang ditulis sendiri oleh penyair tersebut.

Alareer adalah profesor kesusasteraan perbandingan di Universiti Islam Gaza. Beliau juga menyunting Gaza Unsilenced dan Light in Gaza: Writings Born of Fire, yang mengumpulkan tulisan-tulisan dari penduduk Gaza yang berhadapan dengan kehidupan di bawah pendudukan. Alareer sedang membincangkan sama ada untuk meninggalkan rumahnya bersama isteri dan enam anak-anaknya apabila dia dibunuh bersama-sama dengan adik lelakinya, adik perempuannya, dan empat anak-anaknya.

Apa yang bermula sebagai pembalasan Israel terhadap serangan roket Hamas pada 7 Oktober—yang mengorbankan 1,200 orang dan menyaksikan lebih 240 orang diambil sebagai tebusan—kini telah berkembang menjadi bencana kemanusiaan tanpa sebelumnya dan pengusiran besar-besaran penduduk Palestina. Sejak permulaan peperangan lebih daripada telah dibunuh di Gaza, termasuk 13 penyair Palestina dan 68 wartawan. Penduduk Palestina mengatakan penulis-penulis sedang ditargetkan secara sengaja oleh pasukan pendudukan.

“Semua orang adalah sasaran di Gaza,” kata Mosab Abu Toha, penyair Palestina berusia 31 tahun yang dihormati, sarjana, dan pengasas perpustakaan Edward Said di Gaza, kepada TIME dari Kaherah.

Abu Toha ditahan pada 20 November ketika melarikan diri dari Utara Gaza ke selatan, menuju ke lintasan Rafah yang sempadan dengan Mesir. Walaupun mendapat khabar dari pegawai Amerika Syarikat bahawa keluarganya akan dibenarkan memasuki Mesir, beliau ditahan di sekatan Israel. Beliau dicabul, dipukul, dan diikat tangan apabila pasukan Israel menuduh beliau sebagai aktivis Hamas tanpa bukti, katanya.

“Dalam kes saya saya fikir saya diambil dengan sengaja. Terdapat orang lain diambil secara rawak. Tetapi bagi saya, ia bukanlah rawak. Ia bukan kesilapan,” katanya.

Beliau menambah bahawa beliau hanya dibebaskan selepas dua hari akibat tekanan dari media antarabangsa yang melaporkan penahanannya.

“Mereka mahu memalukan saya, mereka mahu memukul saya, untuk menghukum saya kerana berbicara dan menulis tentang apa yang saya lihat di Gaza,” kata Abu Toha. “Mereka cuba membunuh suara, membunuh orang-orang yang berbicara.”

Sejarah Panjang Puisi Palestina

Amalan menargetkan penulis Palestina melebihi serangan semasa. Sejak tahun 1930-an, puisi Palestina telah berjuang dengan penderitaan yang disediakan oleh kuasa kolonial, kata Atef Alshaer, Pensyarah Kanan dalam Bahasa Arab dan Kebudayaan di Universiti Westminster London. Beliau menambah bahawa kadang-kadang, puisi ini telah meramalkan apa yang akan berlaku kepada orang Palestina, daripada penciptaan besar-besaran pelarian akibat Nakba 1948—malapetaka di mana 80% penduduk telah dipindahkan—hingga kehilangan hak milik jangka panjang dan buangan sejak penubuhan Israel.

Bagi orang Palestina, puisi adalah “ganti atas kekurangan kuasa fizikal mereka,” kata Alshaer. “Mereka telah didedahkan kepada amalan keganasan ini oleh pendudukan Israel dan ditinggalkan dengan tiada apa-apa, jadi mereka telah menggunakan suara mereka semaksimum [mungkin].”

Bagi orang Palestina yang dipindahkan, puisi adalah ruang untuk membina semula tanah air mereka melalui perkataan, dan membuatnya “terlihat melalui bahasa yang begitu terang dan boleh berkaitan supaya sesiapa sahaja di dunia boleh membaca puisi itu dan secara tersendiri tergerak olehnya,” kata Alshaer.

Oleh itu, puisi telah digunakan sebagai alat yang kuat untuk meyakinkan bagi kepentingan orang Palestina, memancing kekuatan sasterawan besar seperti Mahmoud Darwish, Fadwa Tuqan, dan Najwan Darwish.

Najwan Darwish, penyair Palestina terkenal berpusat di Baitulmuqaddis dengan lapan buku puisi diterbitkan dalam bahasa Arab, memberitahu TIME bahawa ia menyakitkan apabila pembaca di seluruh dunia mengembali ke karya-karya puisi Palestina lama, termasuk miliknya, untuk memahami peristiwa semasa.

“Saya tidak gembira apabila saya melihat puisi saya digunakan dalam perang, dalam genosid ini, kerana saya berharap puisi ini akan menjadi tidak sah,” kata Darwish.

Dalam The Shelling Ended, beliau : “The shelling ended/only to start again within you./The buildings fell/the horizon burned,/only for flames to rage inside you,/flames that will devour even stone.”

Selepas 20 tahun menulis tentang keganasan yang dilaksanakan ke atas Gaza sepanjang beberapa serangan Israel, beliau telah melihat puisi-puisinya dikongsi semula setiap kali. “Ia gelap bahawa mereka tidak berakhir,” kata Darwish.

Israel Memusnahkan Budaya Kesusasteraan

Walaupun kekurangan kestabilan institusi yang diberikan kepada orang Palestina melalui pendudukan Israel—dan penghancuran berterusan sekolah dan universiti di Gaza—orang Palestina mengekalkan . Tetapi Darwish berkata bahawa puisi, dan apa-apa bentuk penciptaan, hampir mustahil bagi orang Gaza, kerana pengeboman Israel. Seorang penulis memerlukan ruang dan masa untuk memberi fokus, yang tidak mungkin bagi orang Gaza, beliau menerangkan.

Darwish menambah bahawa kemusnahan semasa di Gaza telah menyebabkan kerugian arkib yang tidak terukur bagi penulis. “Untuk sebarang projek kolonial, sasaran utama ialah tanah, tetapi budaya juga ditargetkan.”

Menjelang pertengahan Disember, 352 bangunan sekolah di Gaza telah rosak, . Penulis di Gaza juga menghadapi penghancuran perpustakaan, kerajaan dan peribadi, dan koleksi buku.

“Satu-satunya perkara yang penulis kisahkan ialah perpustakaan mereka. Kami tidak mempunyai apa-apa yang lebih bernilai daripada perpustakaan, ia adalah keobsesian,” kata Darwish, menambah bahawa pengimportan buku ke Gaza yang diblokad adalah tugas yang sukar, menjadikan setiap buku yang dikumpul itu lebih istimewa.

Abu Toha berkata perpustakaan peribadinya telah dimusnahkan dan beliau masih tidak pasti tentang nasib perpustakaan Edward Said yang diasaskannya, di mana terdapat dua cawangan: “Saya pasti mereka dimusnahkan bersama-sama dengan ratusan institusi, universiti dan pusat kebudayaan yang lain di Jalur Gaza.”

Puisi Palestina di Diaspora

Puisi memainkan peranan sedikit berbeza bagi penyair Palestina di diaspora. Ia berfungsi sebagai cara untuk mengingati semula tanah air yang kebanyakan mereka tidak pernah dan tidak akan pernah lihat kerana kegagalan hak mereka untuk kembali. Terdapat keselamatan yang diberikan kepada penulis yang tidak hidup di bawah pendudukan—tetapi ia tidak bebas daripada batasan kreatif.

“Terdapat cara bahawa sebagai orang Palestina diaspora, kami cenderung meromantikkan dan melihat Palestin melalui simbol-simbol terhad ini,” kata George Abraham, seorang penyair Palestina-Amerika. Beliau merupakan editor Mizna, sebuah majalah sastera SWANA, dan penyunting bersama antologi puisi suara Palestina 2025, yang akan menyertakan karya-karya penyair terkemuka Alareer dan Hiba Abu Nada.

“Terdapat tahap keistimewaan yang menstrukturkan kehidupan saya dalam cara yang tidak dialami oleh orang Palestina di tanah air,” kata Abraham. Oleh itu, Abraham berkata penting untuk menggunakan keistimewaan ini untuk memperjuangkan dan meninggikan penulis dari komuniti mereka yang tidak diberikan keistimewaan yang sama.