Malaysian Buzz

(SeaPRwire) –   Penghujung tempoh Claudine Gay sebagai presiden Harvard yang singkat dan bergolak belum menamatkan kontroversi mengenai kepimpinan dan tadbir urus universiti-universiti elit. Bill Ackman, penderma dan graduan Harvard yang “aktivis”, menggesa peletakan jawatan lanjut daripada Lembaga Harvard, seraya menggoda Presiden MIT, Sally Kornbluth, dengan kata-kata Shakespeare: “et tu?” Sementara itu, Mark Rowan, ahli lembaga yang menjatuhkan bekas presiden Universiti Pennsylvania, Elizabeth McGill – yang pertama daripada tiga Washington untuk meletak jawatan – kini telah menekan kelebihannya dengan menggesa reformasi besar-besaran dari segi akademik di Penn. Filantropi dan kebebasan akademik berlanggar dengan cara yang boleh menggugat tujuan sebenar dan misi universiti-universiti kita.

Walaupun penderma-penderma ini, dan beberapa yang lain, kelihatan mewakili ketidakpuasan hati awam terhadap mereka yang berada di puncak pendidikan tinggi, mudah untuk lupa bahawa tidak lama dahulu skandal-skandal di universiti-universiti ini melibatkan penderma yang menggunakan hadiah mereka sebagai tekanan untuk menjamin kemasukan anak-anak mereka, membuat hubungan problematik antara beberapa filantropi peribadi dan kepentingan peribadi kelihatan. Kita semua menggesa pemisah ketika itu tetapi kini nampaknya telah lupa kepada kritikan terhadap hubungan antara kepentingan peribadi dan pendidikan tinggi.

Seperti yang ditulis oleh falsafah John Dewey dalam esei mengenai kebebasan akademik pada tahun 1902, “peristiwa besar dalam sejarah sebuah institusi kini cenderung menjadi hadiah besar berbanding penyiasatan baru atau perkembangan guru yang kuat dan bersemangat.” Filantropi adalah penting untuk kejayaan universiti-universiti besar Amerika, tetapi hari ini kita melihat cara di mana ia boleh membolehkan serangan terhadap universiti. Salah seorang pendahulu Claudine Gay, Charles Elliot, bimbang seawal tahun 1906 bahawa lembaga pengurusan yang tidak berfungsi boleh “bahkan menangani pendapat profesor sebagai ganjaran politik biasa.”

Memang, pada tahun 1900, Edward Ross, seorang ekonom sosialis di fakulti Stanford yang menentang pengimporan pekerja Cina, memberikan ucapan awam yang menarik perhatian pengerusi lembaga Stanford, Jane Stanford. Jane ialah janda Leland Stanford, yang telah membuat kekayaannya dengan menggunakan buruh Cina murah untuk membina landasan keretapi dan masih satu-satunya penderma kepada universiti baru di pantai barat. Ross telah mengganggu Jane Stanford selama beberapa tahun, baik kerana pandangannya yang khusus mahupun kerana dia enggan mengambil sikap awam tidak politik yang lebih disukai oleh kebanyakan lembaga universiti Amerika pada masa itu. Hari ini, Ross akan menimbulkan kemarahan kerana intonasi rasis ucapannya mengenai Asia, tetapi bagi Jane Stanford, ucapannya adalah titik tolak kerana sebab-sebab yang berbeza, dan dia mendesak Presiden Stanford, David Starr Jordan, untuk memecat Ross dengan segera.

“Penyingkiran” Ross diikuti dengan pergi sejumlah tenaga pengajar Stanford, termasuk Arthur Lovejoy yang berpindah ke Johns Hopkins. Bersama Dewey, Lovejoy mengasaskan Persatuan Profesor-Profesor Universiti Amerika (AAUP) dan membantu menulis dokumen pengasasnya, “Pengisytiharan Prinsip-Prinsip Kebebasan Akademik dan Tenure Akademik” pada tahun 1915. “Pengisytiharan” itu menekankan tiga syarat bagi universiti memenuhi fungsinya: pertama, bahawa dalam semua bidang pengetahuan (sains, sains sosial dan kemanusiaan), harus ada “kebebasan penuh dan tidak terhad untuk mengejar penyelidikan dan menerbitkan hasilnya.” Kedua, bahawa bahkan dalam pengajaran “kebebasan perbualan adalah penting… seperti penyelidik;” dan ketiga, bahawa dalam bidang membangunkan kepakaran dalam bidang teknikal, tidak ada sekatan daripada tekanan sosial atau politik yang menghalang pendapat jujur ahli akademik.

“Pengisytiharan” itu jelas bahawa peranan lembaga pengurusan berbeza daripada lembaga korporat. Ia mengutip dengan pujian kenyataan yang dibuat oleh Charles Elliot bahawa terdapat “pelbagai lembaga yang mempunyai segala-galanya untuk belajar mengenai kebebasan akademik. Lembaga-lembaga barbar ini mengamalkan kuasa penyingkiran sewenang-wenangnya. Mereka mengecualikan subjek-subjek yang tidak popular atau berbahaya daripada pengajaran di universiti.”

Tetapi AAUP sendiri tidak dapat menjamin autonomi fakulti pada masa krisis politik. Pada tahun 1949, Ahli Lembaga Universiti California mengenakan “sumpah setia” sebagai syarat pekerjaan fakulti, dan sepanjang dasawarsa berikutnya, prosiding Senator Joseph McCarthy terhadap komunis dalam kerajaan, Hollywood, dan universiti mengenakan tekanan yang sangat besar, dan sering berjaya, terhadap universiti-universiti untuk memecat fakulti dengan sebarang afiliasi komunis bersama mereka yang enggan “menamakan nama” (ini baru-baru ini diilustrasikan di layar lebar dalam filem terkenal Oppenheimer). Walaupun tekanan fakulti membawa kepada pembatalan sumpah setia di California pada akhirnya, ramai fakulti di institusi terkemuka AS kehilangan jawatan mereka kerana kempen McCarthy.

Hari ini, apabila Kongres mengambil ke atas diri hak untuk menentukan isu-isu akademik, sama ada ia berkaitan dengan salah laku penyelidikan atau kenyataan politik presiden, kita hanya perlu bimbang tentang kebangkitan campur tangan politik dalam hal ehwal universiti. Penulisan awal mengenai kebebasan akademik masih relevan sekali lagi, terutamanya apabila ia menyedari bahawa gangguan boleh datang daripada individu peribadi juga. Sekali lagi, beberapa penderma, sama ada mereka ahli lembaga atau tidak, mengarahkan tekanan mereka kepada presiden universiti, menggunakan media sosial dan tekanan awam untuk mengancam penahanan filantropi mereka, salah satu mata wang pentadbiran kejayaan. Wang bercakap dan ya, wang sentiasa mempunyai kuasa yang besar. Tetapi serangan baru-baru ini ke atas universiti menimbulkan persoalan sama ada kita mahu hidup dalam dunia di mana hanya wang bercakap?

Tentu sahaja, universiti tidak sepenuhnya bebas daripada kesalahan. Terdapat terlalu banyak contoh kegagalan universiti sepanjang dekad lalu untuk mempertahankan kebebasan akademik apabila ia bertentangan dengan pandangan konvensional di kampus. Lembaga pengurusan, pentadbir, dan fakulti mempunyai tanggungjawab untuk memastikan prinsip-prinsip kebebasan akademik diterapkan secara menyeluruh. Tetapi ini tidak seharusnya dikelirukan dengan kepentingan sisa-sisa dalam menggantikan satu set larangan dan teguran dengan yang lain. Contohnya: ketidakjujuran pengkritik seperti Gabenor Ron DeSantis, yang tidak lama kemudian mengutuk ketiadaan kebebasan bersuara di kampus daripada menetapkan undang-undang menentang pengajaran peranan ras dalam sejarah, budaya, dan undang-undang Amerika. Kebebasan akademik adalah tentang menyinggung semua orang, pada satu ketika, terlepas daripada kedudukan politik kita sendiri.

Walaupun kebanyakan lembaga pengurusan dan penderma tidak sahaja memahami tetapi berjaga-jaga terhadap sifat hubungan mereka dengan tadbir urus universiti, keganasan di Timur Tengah telah memberanikan sesetengah orang untuk menggunakan tekanan jenis masa silam untuk menetapkan pandangan mereka kepada pentadbiran dan fakulti universiti. Corak aktivis lembaga pengurusan mengambil peranan berlebihan dalam hal ehwal korporat telah menyediakan model yang dicari oleh sesetengah orang dalam dunia universiti. Tetapi berbeza daripada dunia korporat, tugas seorang lembaga pengurusan di institusi pendidikan adalah untuk memelihara satu sistem tadbir urus yang lama diterima sebagai asas di mana universiti Amerika telah menjadi piawaian emas di seluruh dunia.

Lebih daripada itu, ia adalah tadbir urus ini yang memastikan pengejaran penyelidikan akademik tanpa takut atau mengutamakan kerajaan, penderma, atau kepentingan khas lain. Bersempena serangan baru-baru ini terhadap peranan universiti dalam masyarakat, institusi-institusi ini akan bermanfaat dengan lebih baik daripada hanya mengutip doktrin kebebasan akademik dan kemudian mengunci pintu. Tanpa pembelaan yang lebih kuat terhadap institusi pendidikan tinggi kita, bersama-sama komitmen semula oleh universiti dan lembaga mereka untuk bekerja untuk mematuhi Pengisytiharan 1915, kita berisiko menjejaskan peranan universiti-universiti besar Amerika sebagai bendera pemikiran dan ekspresi kebebasan. Hari ini, kita memerlukan peranan ini lebih daripada sebelumnya.