Malaysian Buzz

(SeaPRwire) –   Dalam satu rencana di Financial Times, Markham Heid berkongsi dengan kita satu krisis kehidupan yang pelik. Pada usia 41 tahun, beliau telah membina apa yang kebanyakan orang anggap sebagai kehidupan yang baik: beliau mempunyai keluarga; beliau sihat, produktif, dan kreatif; beliau mempunyai masa untuk perjalanan, membaca, bersenam, dan bertemu kawan-kawan. Namun, beliau merasa “sesuatu tidak kena.” Beliau memberi keadaan ini pelbagai nama, termasuk kesedihan pertengahan usia, kebosanan, dan keputusasaan. Beliau juga mendiagnosis keadaan ini pada orang lain di sekelilingnya. Untuk melawan keadaan ini, sesetengah kawan-kawannya telah menghadiri acara ayahuasca, manakala yang lain pula menumpukan perhatian kepada kesihatan. Apa yang membuat kemurungan Heid agak pelik ialah ia tidak timbul daripada sesuatu yang khusus. Jika Heid kehilangan pekerjaan, tiada masa untuk diri sendiri, atau menghadapi masalah dalam perkahwinan, perasaan sebegini kelihatan kurang menghairankan.

Dalam sejarah falsafah, terdapat banyak usaha untuk memahami perasaan kuat tetapi tanpa objek sebegini. , , dan keputusasaan adalah antara gambaran yang diberikan kepada emosi sebegini. Dalam novel Nausea, ahli falsafah ekistensialis Perancis Jean-Paul Sartre menggambarkan seseorang yang secara misteri mengalami perasaan itu apabila dihadapkan dengan objek biasa, seperti batu karang di pantai. Ahli falsafah Jerman Martin Heidegger menggambarkan ketidakselesaan aneh yang mungkin dirasai apabila seseorang merasa bosan dan mencari pengalihan dengan terburu-buru. Ahli falsafah Denmark pula berkata tentang keputusasaan senyap di latar belakang kehidupan kita, satu perasaan tidak sesuai atau ketakutan terhadap sesuatu yang tidak diketahui yang boleh menangkap kita seketika.

Sayangnya, gambaran falsafah tentang emosi sebegini sering disalahfahami sebagai momen refleksi kewujudan yang suram atau romantik di mana kita menyedari kematian kita atau ketiadaan makna kehidupan. Digambarkan sedemikian, momen sebegini pasti akan kekal terasing daripada kebimbangan, keputusasaan, dan kemurungan yang dihadapi dalam kehidupan biasa kita dan kita cari bantuan. Namun jika kita melihat di luar klise eksistensialis, idea falsafah tentang emosi sebegini boleh menawarkan jalan baru ke hadapan. Apa yang boleh dipelajari Heid daripada para falsafah?

Moods of nothing

Walaupun Heid merujuk kepada Heidegger, kita tidak membaca apa-apa tentang rumusan sendiri ahli falsafah tentang pengalaman yang sangat serupa: perasaan di mana semua perkara (dan kita sendiri) tenggelam dalam ketidakpedulian; satu perasaan di mana perkara di sekeliling kita terlepas atau kita terlepas daripada diri kita sendiri; satu kemurungan yang berkaitan dengan kesenyapan kosong;. Apa yang menakjubkan, bagi Heidegger, ialah perasaan sebegini timbul walaupun tiada apa-apa yang berubah dalam kehidupan kita: kita masih dikelilingi oleh orang yang sama, peristiwa, dan aktiviti, tetapi ini tidak lagi menarik minat kita seperti dahulu. Inilah ciri yang membuatnya menggambarkan apa yang dipanggilnya “kebimbangan” sebagai emosi yang dihasilkan oleh tiada apa-apa secara khusus.

Ini menjadikan perasaan sebegini sukar diterima sepenuhnya. Kebanyakan daripada kita boleh memahami jika kita lihat perasaan sebegini sebagai alat untuk sesuatu yang diingini—kita tidak akan pergi kepada terapis untuk merawat ketakutan jika kita fikir ia menghalang kita daripada melakukan sesuatu yang jelas membahayakan. Tetapi berbeza daripada ketakutan, apa yang Heidegger panggil kebimbangan dan apa yang artikel Heid gambarkan tidak melindungi kita daripada apa-apa yang khusus. Tidak hairanlah mengapa Sigmund Freud memanggil kebimbangan sebagai “.”

Tetapi pandangan ini terlalu ringkas bagi Heidegger. Ia boleh menyembunyikan nilai dan makna perasaan yang digambarkannya. Pertama, kehidupan emosi manusia jauh lebih kompleks daripada pertempuran mudah antara perasaan positif dan negatif, atau emosi yang berguna dan tidak berguna. Kedua, emosi tanpa objek boleh mengajar kita sesuatu yang penting tidak tentang risiko atau masalah khusus dalam kehidupan kita, tetapi tentang fakta bahawa kita diberi kehidupan untuk dihidupi. Pembelajaran daripadanya boleh membenarkan kita menemui apa yang digambarkan Heidegger sebagai satu perasaan aman dan gembira dalam kemurungan.

Apa yang kurang?

Heid berkata bahawa “aspek penting kehidupan hilang atau tidak cukup diwakili.” Akhirnya beliau menyandarkan kemurungan beliau kepada kekurangan pengalaman baru. Kierkegaard memanggil ini ilusi “putaran tanaman”, idea bahawa mengubah tanah dengan kerap boleh menyelamatkan kita daripada kebosanan dan keputusasaan.

Tetapi yang sebenarnya menggerakkan emosi sebegini bukanlah keperluan untuk pengalaman baru. Ia bukan juga perincian kehidupan peribadi kita atau budaya yang kita ikuti, tetapi bahawa kita diberi kehidupan untuk dihidupi pada mulanya, rasa kemungkinan yang datang dengan kehidupan. Jenis soalan yang timbul bukan soalan seperti “adakah saya telah berkahwin dengan orang yang betul?” “adakah ibu bapa akan memperkayakan kehidupan saya?” atau “adakah saya mempunyai cukup hobi?” tetapi soalan yang lebih asas seperti “apa makna menjadi manusia?” “apa yang sepatutnya saya lakukan dengan fakta bahawa saya diberi kehidupan?” dan “jenis kehidupan yang mungkin bagi saya?” yang paling baik menjelaskan kecenderungan manusia untuk kebimbangan, keputusasaan, atau kemurungan.

Ini sebabnya emosi sebegini cenderung muncul sebagai krisis pertengahan usia. Dengan banyak matlamat kehidupan tercapai, kita mula bertanya-tanya makna kehidupan, apa yang mungkin bagi kewujudan manusia, dan apa yang sedang kita lakukan untuk itu. Manusia secara semula jadi ambivalen terhadap kemungkinan, tertarik tetapi juga teragak-agak olehnya. Di satu sisi, kita boleh mengalaminya sebagai satu keterbukaan murni, penghargaan terhadap kehidupan kita sebagai hadiah. Di sisi lain pula, sifat terbuka kemungkinan, perasaan bahawa kita sentiasa boleh melakukan lebih dengan kehidupan kita, boleh mencipta satu perasaan kesakitan tentang siapa kita dan bagaimana kita harus terus.

Melemparkan kita keluar daripada kehidupan seharian kita, emosi sebegini membuat kita memikirkan kewujudan itu sendiri. Ia merupakan kes di mana siapa kita dan apa yang kita wakili menjadi isu bagi setiap satu daripada kita. Soalan-soalan ini tidak akan pernah mendapat jawapan muktamad. Mengambang di atas kehidupan kita, ia sentiasa boleh meninggalkan kita dengan satu perasaan tidak selesa. Mengenal pasti bahawa soalan-soalan ini wujud, dan bahawa mereka penting, boleh membenarkan kita tahu apa yang mungkin kurang, walaupun segala-galanya baik-baik saja.