Malaysian Buzz

(SeaPRwire) –   Terdapat sesuatu yang mengejutkan bagaimana demokrasi Barat telah bertindak balas terhadap peristiwa di Israel sejak bermulanya operasi tentera di Gaza. Saya namakan ini akhir hipokrasi. Ambil Presiden Joe Biden. Pada dua kesempatan beliau telah secara awam menyatakan bahawa Israel sedang melakukan “pemboman sewenang-wenang” di Gaza, kesalahan peperangan menurut undang-undang antarabangsa. Ada yang bahkan mendakwa kenyataan beliau setaraf dengan pengakuan membantu dan melindungi kesalahan peperangan, bukan perkara kecil.

Mengapa Biden akan berbuat demikian? Mengapa tidak sekadar mengisytiharkan beberapa prinsip tinggi dan kemudian terus mengabaikannya dalam amalan? Henry Kissinger kelihatan lebih memahami dan prihatin dengan peranan hipokrasi dalam hal ehwal dunia, satu keseimbangan antara keperluan untuk norma dan keperluan yang sama penting untuk kadang-kadang melanggarnya.

Berbanding itu, Biden berkata bahagian senyapnya terang-terangan. Pasukannya, dari Sullivan ke Blinken dan yang tidak dapat dinafikan John Kirby, telah mengikuti contohnya. Mereka telah berulang kali enggan menyebut undang-undang antarabangsa atau prinsip universal, lebih suka menunjukkan bahawa Israel adalah “rakan yang rapat.” Kepada rakan, banyak atau kesemuanya dibenarkan, termasuklah memusnahkan hospital dan sekolah secara sengaja. Apabila Rusia melakukannya di Ukraine, Blinken dan Kirby memanggilnya kejam. “Menyerang padang mainan, sekolah, hospital,” kata Kirby, “adalah kekejaman mutlak.” Beliau sedang membincangkan Rusia, bukan Israel. Apabila ditanya apa yang akan dilakukan Pentadbiran Biden jika Israel terus melakukan kesalahan peperangan, jawapannya sungguh jujur: “Kami akan terus menyokongnya.” Pada majlis derma yang sama di mana beliau mendakwa Israel sedang melakukan pemboman sewenang-wenang di Gaza, beliau menambah untuk keseronokan: “Kami tidak akan melakukan apa-apa kecuali melindungi Israel. Tidak satu perkara pun kecuali itu.”

Tiada siapa boleh menuduh AS berdua piawai. Apa yang boleh disasarkan ialah tuduhan bahawa ia tidak lagi mempunyai apa-apa piawai sama sekali.

Tetapi piawai mempunyai kegunaannya dan bukan sahaja untuk perasaan. Ia memberi bentuk kepada politik dunia dan menggerakkan negara lain untuk mengikuti peraturan yang diputuskan dan dipaksakan oleh kuasa yang lebih tinggi. Dengan tahap hipokrasi yang betul, ia membenarkan anda menyubjek orang lain kepada peraturan anda sambil kekal agak di atas mereka. Cabaran ialah untuk menerangkan mengapa AS begitu bersedia untuk menafikan kelebihan hipokrasi dan peranannya sebagai pembuat peraturan. Dalam cara ia telah menangani krisis politik dan kemanusiaan di Timur Tengah, kita melihat apa yang bermakna untuk ketenteraman dunia yang wujud untuk merosot, apabila kuasa Amerika memberi perletakan kepada misi setiap hegemon: untuk membentuk politik dunia mengikut rancangan sendiri dan, seperti selalu berlaku, piawai sendiri.

Sebab AS menyerah kalah ialah bahawa peraturan sentiasa menjadi halangan kepada tindakan bebas. Bahkan untuk mereka yang bertanggungjawab untuk mencipta dan menguatkuasakannya, atau terutamanya untuk mereka, kerana mengatur dunia adalah kerja yang sukar dan mengganggu kesenangan menikmatinya. Tiada kuasa besar pernah diasaskan atas subjektiviti keinginan atau impuls, tetapi godaan-godaan itu sama hadir dalam kehidupan negara seperti dalam kehidupan individu.

Suatu ketika dahulu, Washington masih berazam untuk membawa sejenis ketenteraman ke Timur Tengah. Tugas itu memerlukan disiplin. Ia memerlukan sekurang-kurangnya tanda-tanda keadilan di antara semua pihak yang berbeza. Pada tiada masa disiplin ini lebih jelas dilihat daripada pada tahun 1991 di Madrid, dengan usaha terakhir yang sebenar oleh Washington untuk menyatukan Israel dan Palestin. Setiausaha Negara James Baker memahami Timur Tengah, yang mesti termasuk empati untuk pandangan dunia yang berbeza ditemui di rantau ini. “Mereka daripada kami yang bertemu Baker,” Rashid Khalidi telah menulis, “merasakan beliau mempunyai simpati untuk keadaan Palestin di bawah pendudukan dan memahami kemarahan kami terhadap sekatan bodoh yang dikenakan oleh kerajaan Shamir.” Pada tahun 1992 James Baker memutuskan untuk mengaitkan $10 bilion bantuan kepada Israel kepada penghentian pembinaan penempatan. Bill Clinton, bertanding dalam pilihan raya demokratik, menuduh beliau membuat antisemitisme “diterima”, suatu petanda bagi perkara-perkara akan datang.

Sepuluh tahun sebelumnya, Baker ialah Ketua Staf Rumah Putih apabila Presiden Reagan memanggil Perdana Menteri Menachem Begin untuk memaksa beliau menghentikan penghapusan Beirut semasa Perang Lubnan 1982. Seperti yang tercatat dalam dairi beliau, Reagan memberitahu beliau beliau perlu menghentikannya segera atau “hubungan masa depan kita terancam. Saya menggunakan perkataan holocaust secara sengaja dan berkata lambang ini menjadi gambar kanak-kanak 7 bulan dengan lengannya diledakkan.” Dua puluh minit kemudian Begin memanggil kembali untuk memberitahu beliau telah memerintahkan penghentian serangan.

James Baker, tentu sahaja, hanya dapat berbuat sebanyak yang boleh, tetapi hari ini peranan yang cuba dimainkannya telah sepenuhnya ditinggalkan dan jika Amerika Syarikat prihatin dengan apa-apa, ia kurang untuk mencipta idea ketenteraman daripada mengejar visi peribadi dan membina taman maya di mana mereka boleh dikejar dan dipenuhi.

Apa yang mengganggu kelebihan kesenangan adalah kurang masalah untuk diselesaikan daripada halangan untuk dimusnahkan. Adakah sesiapa boleh mengambil aspirasi tradisional Amerika Syarikat untuk memainkan peranan pengantara dengan serius apabila Presiden Joe Biden memberitahu ketika ia memutuskan cara terbaik untuk menyerang Gaza, serangan yang akibatnya kini terlalu jelas?

Dalam fantasi peribadi ini, Palestin hanyalah props yang boleh dibuang, sering dipaksa memainkan peranan tertentu yang tidak banyak kaitan dengan kewujudan sebenar mereka. Seperti yang ditunjukkan, naratif kini hegemonik di Barat adalah satu yang mudah, linear: penubuhan negara Israel dari abu Holocaust dan perjuangan dunia Arab dan Islam terhadapnya adalah lanjutan kemenangan Sekutu ke atas Jerman Nazi. Dan ia membantu, seperti yang suka ditekankan, bahawa Palestin juga merupakan tapak asal dan kembali yang istimewa untuk tamadun Barat: dari Perang Salib ke Dante, Shakespeare dan Lawrence. Kedua-dua Netanyahu dan Presiden Israel Isaac Herzog telah mendakwa bahawa perang di Gaza adalah perang untuk tamadun Barat. Tidak ada salahnya untuk bertanya mengapa begitu banyak perang untuk tamadun Barat mesti berlaku di Timur Tengah. Apa proyeksi psikologi aneh yang tersembunyi di sini?

Jangan pedulikan bahawa sejarah dunia Arab tidak berkongsi apa-apa dengan naratif ini atau bahawa orang Yahudi hidup dengan aman bersama Muslim di Palestin di bawah Empayar Uthmaniyyah, dengan “tiada lebih gesekan daripada yang biasa dijumpai di kalangan jiran” (seperti Mahmoud Yazbak menulis dalam Haifa in the Late Ottoman Period). Palestin mesti diserap di bawah kategori kegemaran kami. Untuk Jerman, komitmennya kepada Israel ditawarkan sebagai ujian sama ada negara itu telah mengatasi masa lalu Nazi. Ini ialah politik sebagai psikologi atau, lebih baik lagi, dikatakan, psikoanalisis. Tiada had prasangka atau akal yang rasional. Realiti tidak penting, yang penting ialah penebusan dosa. Seperti yang dinyatakan Daniel Marwecki dalam Germany and Israel, Israel berfungsi sebagai “objek pengganti di mana pelbagai idea identiti kebangsaan Jerman boleh diungkapkan.” Ia berfungsi sebagai “satu bentuk rekonsiliasi yang cuba membersihkan Jerman daripada antisemitisme, yang sekali lagi kelihatan muncul ke permukaan.” Katekisme ini, seperti yang dipanggilnya, membayangkan cerita penebusan di mana pengorbanan Yahudi dalam Holocaust menjadi mitos asal untuk Jerman baru: “Setelah menjalani penyelesaian sejarah yang paling mendalam dalam sejarah, Jerman boleh sekali lagi berdiri bangga di kalangan negara sebagai obor peradaban, disahut dengan elit Amerika, British dan Israel yang memberi pujian.” Jerman moden perlu percaya bahawa penciptaan Israel adalah “akhir bahagia” untuk kekejaman bilik gas.

Dalam mimpi indah pengembalian dan penebusan Jerman, dan dengan pengertian banyak dari Barat, mimpi indah Israel seperti lingkaran konsentrik yang lebih kecil, fantasi-fantasinya berbicara tentang kawalan akhir ke atas tanah suci. Seperti yang dinyatakan oleh , salah seorang pemimpin gerakan pendudukan Israel baru-baru ini, “pengguna perlu melihat laut. Itu tuntutan logik dan romantik.” Seorang ejen hartanah Israel vila pantai yang disuperimposekan secara digital ke atas Gaza yang dimusnahkan dengan mesej membaca “Bangun, rumah di pantai bukan mimpi.”

Naratif Barat, sah dan benar dalam konteks,